دست طلب که سوی خدا می شود بلند
شرط اجابتش به خدای رضا رضاست

صد درد لاعلاج بشر را شفا دهد
ای دردمند، درد شما را شفا رضاست

زنگاری است گر دلت از جور روزگار
یک یا رضا(ع) بگو که دلت را جلا رضاست

بارد بلا به سوی تو از هر طرف اگر
او را بخوان که دافع رنج و بلا رضاست

عمری جفا به حضرت او بوده کار ما
آن که ندیده ایم از او جز وفا رضاست

از کودکی کبوتر دل مشهدی شده
آنجا که زینت حرمی با صفا رضاست

هستم گدای درگه او در تمام عمر
معنای جود و بخشش بی منتها رضاست

جنت درست در وسط شهر مشهد است
راه رضا(ع) برو که ترا رهنما رضاست

در غربت است حضرتش اما غریبه نیست
 چون با تمام خلق جهان آشنا رضاست

می ریخت اشگ حسرت و می گفت تاجری
سرمایه ای برای دو دنیا ی ما رضاست

 تسبیح ماست صبح و مسا ذکر یا رضا(ع)
تنها نه ذکر ما، که ذکر همه ما سوا رضاست